Z Głębin

Kiedy wracałem do LEGO hobby (a po podziale klocków między braci, przypadło mi 14 zestawów) nie spodziewałem się, że klocki mogą zajmować tyle miejsca. A ponieważ poszukuję tylko takich zestawów które są w komplecie z pudełkiem i instrukcją, to od pewnego czasu problemem zaczęły być kończące się wolne półki i schowki. Nie chcąc by kolekcja wyleciała w całości na strych, z ciężkim sercem, postanowiłem nie powiększać jej w nieskończoność, tylko osiągnąć magiczną liczbę 100 zestawów.

To może miejsce na małą anegdotę; na chwilę przed ślubem kupowałem przez popularny portal do wymiany przedmiotów zestaw 6038 (Wolfpack Renegades) z odbiorem osobistym. Przy odbiorze zapytałem faceta dlaczego sprzedaje taki zestaw (stan świetny i niedrogo). Otrzymałem odpowiedź: "musiałem się na coś zdecydować: klocki albo komiksy". Wybrał te drugie. 

Lata mijają (zaraz będzie nowy 2024 rok), a starannie przygotowana lista z której skreślam kolejne zestawy, staje się coraz krótsza.

I tak, w listopadzie, w urodziny, udało mi się osiągnąć liczbę 80! A w zasadzie 81, bo z niespodziewanej strony wpadł zestaw numer 81, całkiem spoza listy. Do listy, nie wliczam zestawów COBI (zrobię o nich wpis) oraz ewentualnych podróbek (o tym też będzie wpis). Uzbierało się tego naprawdę dużo. Dwa lata temu było niecałe 60 i zrobiłem zbiorcze zdjęcie całości. Teraz przy osiemdziesięciu, postanowiłem powtórzyć podsumowanie.  

Tak się prezentuje całość kolekcji:

>> Całość kolekcji, stan bieżący (na 31.12.2023 r.)

Jak widać, lata 90-te królują, ale jest i trochę nowych, między innymi seria Jungle z 2017. Kolejne zdjęcie podsumowujące planowane jest najwcześniej za dwa lata, a może dopiero przy tym setnym zestawie. W każdym razie nie wcześniej. Samo wyciągnięcie i schowanie tych wszystkich zestawów też zajmuje coraz więcej czasu. Na zdjęciu nie ma też zestawów które czekają na mojego synka w osobnym pudle :-)

Może kolejne zdjęcie zrobimy wspólnie. 

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Z głębin

Ojcostwo to bardzo odpowiedzialna rola. 

Bez przekory; mam na myśli poświecenie czasu i uwagi swojemu dziecku, tyle ile będzie potrzebowało. Póki syn był niemowlakiem, poświęcanie czasu polegało głównie na pielęgnacji, dotyku, kołysaniu i śpiewaniu. Było to trudne, jednostronne. Cieszył każdy odwzajemniony uśmiech, każda reakcja zainteresowania na machanie pacynką przed oczami. Robiło się swoje, czas leciał i dziecko rosło. Grzechotki poszły w odstawkę (uff), etap miseczek i pokrywek też już za nami (mam nadzieję). Wreszcie, około półtora roku włączył się "protokół klocki" plastikowe DUPLO, drewniane i piankowe. Po przekroczeniu około dwóch lat, weszliśmy na etap "kółka". Wszystko co ma kółka, kręci się i jeździ jest WOW. I czekałem na ten moment. Im bardziej "dojrzała" zabawa, czy też zabawka, tym dorosły chłop - ojciec, może się bardziej wykazać kreatywnością w zabawie. Jedno łączy te wszystkie etapy. Poświęcony czas.

To, że synek ciągnie do autek, do klocków, do zabawy garażem, to efekt codziennej pracy. Codziennego siadania na dywanie, rozrzucania zabawek, budowania, burzenia, pokazywania jak można ustawić drogę, most, jak zbudować wieżę z klocków i jak układać parking z samochodzików. Dzień po dniu, zabawa z dzieckiem. I teraz, nawet jak nie mam kompletnie nastroju na zabawę, boli głowa po dniu w pracy, czy też w chwili kompletnego zniechęcenia do siadania na dywan, widzę, że synek ma już nawyk do zabawy samemu. Polubił to, nauczył się. Cieszy go to. Do tego dochodzą jakby predyspozycje samego charakteru. Synek jest spokojny, potrafi zająć się sobą i bawić długo. To wszystko zostało jeszcze pozytywnie wzmocnione przez otoczenie. W tym kontekście nie wypada nie wspomnieć o czytaniu i oglądaniu książeczek, spacerach, poświęconym czasie w ogrodzie, na spacerach, na rowerze przez pozostałych najbliższych. Podzieliliśmy się obowiązkami i de facto moją domeną stały się zabawy "na dywanie". Nie wiem czy dałbym radę nawet w procencie tak się zaangażować w dbaniu o ubrania, buty, jakieś zdrowe przekąski i i inne cuda, które ogarnia moja żona. Na pewno nie. Tymczasem na mojej głowie jest wybór zabawek, ich rotacja, a także spędzanie czasu z dzieckiem na poziomie podłogi. I super. 

Koła autobusu kręcą się... kręcą się...

Mając za sobą ten parentingowy wstęp, przejdę do tematu wpisu. Autka. Resoraki. Wiedziałem, że ten etap nadejdzie. Nadszedł nawet za szybko, bo synek ma dwa i pół roku, a z uwagi na rozpoczęcie metody Tomatisa, mającej na celu wesprzeć go w poprawie odbioru bodźców słuchowych i w efekcie wpłynąć pozytywnie na rozwój mowy, konieczne było udostępnienie zabawek przykuwajacych uwagę. Czegoś innego. Normalnie do zabawy DUPLO, a w czasie słuchania: te mniejsze - LEGO (pod nadzorem oczywiście). Normalnie duże auta, z napędem, a w czasie słuchania - małe resoraki: Hot wheelsy. Wszystko, by nie ściągał słuchawek. Tzw. "zakazane zabawki" to był strzał w dziesiątkę. 

Wkręciło się dziecko, wkręcił się ojciec. Jak zwykle. 

W skrócie, nie spodziewałem się, że w dzisiejszych czasach zabawa autkami może być tak satysfakcjonująca. Temat Lego jest mi dobrze znany, a resoraki to dla mnie nowość. Oczywiście, jak byłem mały to też się bawiłem z ojcem autkami. Jako dziecko inaczej patrzy się na zabawki niż dorosły. Dorosły idzie do sklepu i musi wybrać, a wybór jest ogromny. Rozpiętość cenowa spora. Różnice w jakości i rozmiarach też duże. Słowem, jest w czym wybierać. I dobrze. Rolą ojca jest tutaj odpowiednio rozpoznać potrzeby i dobrać właściwe zabawki.

MATCHBOX Action Drivers.   Obrazek ze strony https://m.ceneo.pl/105040745

Z tego co się orientuję patrząc po sklepowych i internetowych półkach, a muszę zaznaczyć, że jestem nowicjuszem w temacie (forów i grup o resorakach nie śledzę), mogę powiedzieć, że Hot Wheelsy (HW) są bardziej kaskaderskie, do jazdy po torach, wyrzutniach i serpentynach. Muszą być efektywne skoki, upadki i kraksy. Matchboxy (MB), raczej służą do spokojniejszej zabawy w prawdziwe miasto. Można to rozpoznać po samych samochodzikach, HW to często wymyślne maszyny, ale nie brakuje też prawdziwych pojazdów. MB to stricte prawdziwe odpowiedniki pojazdów. Oczywiście jest seria HW "City", ale w większości to budowle zaatakowane przez dzikie bestie (smoki, krokodyle, dinozaury, gigantyczne skorpiony czy meduzy), a przez ich paszcze i po ich cielskach można przejechać z dużą prędkością i próbować uniknąć ugryzienia. Za to w MB możemy zbudować prawdzie miasto gdzie straż pożarna jedzie gasić pożar, a nie do walki z ogromnym rekinem. Plus - obie marki to linie jednej firmy: Mattel, dzięki czemu jest to tak zorganizowane, że autka są podobnej wielkości, budowle można łączyć ze sobą drogami miejskimi które pasują do siebie nawzajem. Biorąc do ręki na przykład taką samą policję HW i MB różnice są niewielkie.

To jeszcze dwa słowa o jakości HW i MB. Jest dobrze, ale bez przesady. Jak dziecko naciśnie całym ciałem, to pewnikiem skrzywi ośki, a autko zamiast do przodu, będzie mocno skręcać. Dlatego, raczej nie nadają się na pierwszy kontakt dziecka z autkami (tu lepsze będą duże, drewniane lub plastikowe z napędem). Na drugi kontakt, owszem. 

"Cena jest taka ogromna, pod jednym warunkiem, że to będzie cash"

Co do ceny; praktycznie między HW i MB nie ma większych różnic. Najczęściej, jeżeli jakiś sklep oferuje obie marki, to ma je w tych samych cenach. Mówię to oczywiście o podstawowych autkach, bo są jeszcze autka premium dla kolekcjonerów (tutaj sky is the limit), ale rzadko można je spotkać w zwykłym sklepie z zabawkami. Gdzie my kupujemy? - najczęściej w PEPCO, Lidl, Rossman, Kaufland. Ale widziałem także w Empiku. Rozpiętość cenowa spora. Najtaniej gdzie widziałem autka obu marek, to tzw. "kosz" w Tedim, gdzie można znaleźć nawet po 6 zł w dobrym stanie, ale jest tam sporo odrzutów. Najdrożej, w jakimś lokalnym sklepie z zabawkami w Galerii Jordanowskiej - ponad 16 zł, za odrzuty w średnim stanie. 

HOT WHEELS City.   Obrazek ze strony https://shop.mattel.com

I na koniec, u nas funkcjonuje to tak:

1. Garaż Wader dwupiętrowy z windą - do niego super sprawdzają się autka metalowe niemieckiej firmy SIKU. Są troszkę większe niż resoraki Hot Wheels czy Matchbox, ale fajnie pasują do zjazdów, windy, podnośnika, myjni garażu, są wytrzymałe i odporne. Wytrzymają nacisk, nieopatrzne nadepnięcie czy rzut o podłogę. Świetne na początek zabawy z autkami. Początkowo byłem do nich sceptyczny, ale tu piątka dla synka. Po prostu wybrał sam w sklepie to pierwsze autko i ojciec kupił. Jedynie co, to faktycznie - nie są tanie (plus minus 16-25 zł za sztukę). Ale za jakość warto zapłacić. 

SIKU.   Obrazek ze strony https://www.ebay.pl/itm/311943360959

2. Pudło z autkami Hot Wheels - na razie udostępniane tylko na czas sesji Tomatisa, albo gdy trzeba zaradzić jakiemuś dużemu kryzysowi. Docelowo, tak za maksimum rok będzie już na pewno w codziennym użyciu. W końcu to zabawka 3+. Póki co, tak co sesję (co miesiąc, półtora) dokupujemy jakiś element "City" czy parę samochodzików. 

3. Rozwijana mata-dywan z ulicami, budowlami i znakami drogowymi. Świetna by wspomóc wyobraźnię i pomóc ustawić prawdziwy parking. Minus - kot lubi ją drapać. 

A w planach mamy:

Rozbudowa miasta Hot Wheels, jeszcze o parę elementów. Np. Atak ośmiornicy, czy rajdowy warsztat samochodowy. Dodatkowo na pewno Matchboxowa remiza strażacka i posterunek policji - tego tłumaczyć nie trzeba. Jeszcze bardzo ciekawym zestawem z Matchbox, jest "Wulkan", z windą i ekstremalnymi zjazdami dla terenówek. Robi duże wrażenie. Myślę, że straż pożarna z Matchboxa pojawi się u nas w okolicy grudnia, na Mikołaja lub pod choinkę. 

Z resoraków to tyle, większe autka też są, takie z napędem, ale o nich (jeśli w ogóle) innym razem. 

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Z głębin

Wracając z wakacji, wpadłem prosto w wir nowej pracy. Zmiany są naprawdę bardzo wyczerpujące. A, że już powoli się uspokajam z tych stresów i nerwów, to czas na nowy wpis. Dzisiaj o uzależnieniach. O cukrze.

Śmiałem się swego czasu, jak w intrze do serialu kabaretowego pt. Spadkobiercy, chyba emitowanego na TV4, przedstawiali postacie, w tym: "Harry, uzależniony od wszystkiego". A dzisiaj, zastanawiam się, czy przypadkiem nie jest tak z każdym z nas. Dochodzę do wniosku, że dzisiejszy świat wytworzył mnóstwo uzależniaczy, które wciągają nas, w wir, i okradają, okradają ze zdrowia, ale i z tego czego nie odzyskamy - czasu. Na przykład, tracąc zdrowie przez alkohol, stracisz również czas na walkę o jego odzyskanie. Na odwiedzanie lekarzy, terapeutów, czas spędzony w aptece i w drodze do niej. 

Piłeś? -nie, Palisz? -nie, Narkotyki? -nie, ... a może cukier!?

A dzisiaj cukier biorę na celownik. Bo jest moim zdaniem najgorszym uzależniaczem. I boli, boli jego odstawienie. Im więcej czytam, oglądam mądrości w Internecie, uświadamiam się - tym bardziej boli. To u mnie trudniejsze niż odstawienie całkowite alkoholu, bo nigdy dużo nie piłem. A cukier, to już tradycja. Ojciec piekł ciasta. Żona piecze - wybornie. Od okazji do okazji. Co chwilę, zamówienia na ciasta, na torty. Mikser fruwa. Cukier się sypie. To, że jego całkowite odstawienie jest praktycznie niemożliwe - bo wszystko zawiera cukier, jest dla mnie bezdyskusyjne. Trzeba gdzieś wyważyć. Czas zaangażowania. Bo jasne, można uganiać się za produktami "zero", wydać kupę forsy, a przy tym może i mieć satysfakcję - "żyję w trybie zero cukru!". A z drugiej strony, wolę zrobić normalne świadome zakupy w normalnym sklepie po drodze z pracy, wiedząc że nawet jak dołożę staranności w wyborze produktów, to ten cukier i tak będzie przemycony. Póki co, walce o tryb zero, eko sreko nie podporządkuję się całkowicie. Bo szkoda mi czasu. Trudno. Napisałbym, że trzeba znaleźć umiar - ale nauczony doświadczeniem alkoholu - nie ma umiaru: każda, nawet najmniejsza dawka etanolu może spowodować mutacje kancerogenne w organizmie.  

Tak właśnie opowiadał R. Rutkowski w programie u Jana Śpiewaka, gdy opisywał wpływ alkoholu. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie i można powiedzieć, że otworzyło oczy. Od tamtej pory nie piję alkoholu, od czerwca, ale zawsze. Potem wizyta u dziadków i kolejne refleksje. Czy i u mnie może rozpocząć się jakaś choroba, która będzie powoli odcinać od zdolności motorycznych lub umysłowych. Na pewno. Więc co mogę zrobić już teraz by to zminimalizować? Teraz chciałbym postawić kolejny krok. Ograniczyć, na ile się da cukier.

Szukam siły, by wytrwać. By nie ulec widząc ciasto w lodówce. Bądźmy szczerzy, chyba mało kto, a przynajmniej z mojego otoczenia słodzi. Cukier, to nie jest ta łyżeczka białego proszku z reklamy, co po zjedzeniu nas zabije. A chyba tak się go przedstawia. Butelka coli - tyle a tyle gram, i najlepsze - przeliczanie na łyżeczki. Dwadzieścia łyżeczek! TRZYDZIEŚCI! Na kim to robi wrażenie? Cukier wygląda jak ta babeczka na obrazku wyżej. To ten ładny batonik, to paczka żelków, to nawet jogurt naturalny. Jest wszędzie i osłabia organy wewnętrzne, usypia. Jak działa na organizm i do jakich chorób prowadzi, to można znaleźć w Internecie. Jest o tym mnóstwo wiedzy, praktycznie wszędzie. Kto chce, ten podejmie walkę. 

To też nie żaden spisek. Każdy wali cukier do produktów, bo wszyscy lubią słodki smak. Narkotyczna przyjemność. Ale o tym jak działa, można zobaczyć próbując go chociażby ograniczyć. Boli głowa, ciągnie na słodkie. Kiedyś odstawiłem już na kilka miesięcy, jednocześnie bardzo dobrze i bardzo ciężko to wspominam.

Co będzie następne? - Uregulowanie wypoczynku nocnego. Może wypijanie mniej kaw. Choć po zmianie pracy na mniej stresującą, już piję ich mniej. Przychodzi mi do głowy jeszcze zmiana nawyków żywieniowych, ale kompleksowa. O tym kiedy indziej. 

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Z głębin

Dzisiaj krótko. Czasu nie mam. Pakowanie trwa w najlepsze. Wakacje czas zacząć. 

Pierwszy dłuższy urlop od dwóch lat. Póki co deszczowo i nie zapowiada się w pierwszym tygodniu na odmianę aury. Połowa bagażnika zawalona zabawkami wcale zatem mnie nie dziwi. 

Wakacje tak naprawdę ma dziecko. Póki samodzielnie nie pojedzie na jakiś obóz czy kolonię, to żadne z tych czujnych "oczu dookoła głowy" nie ma prawa 

do odpoczynku. To czas w głównej mierze odcięcia się od pracy zawodowej. 

mimo wszystko

Liczę, że uda się odciąć od internetu, od komórki i przede wszystkim w jakiś sposób złapać oddech w tym kołowrotku. 

Wracam z nowymi wpisami w połowie sierpnia. 

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Z głębin

Świetna seria gier. Gramy na dwóch płaszczyznach. Pierwsza to mapa świata czy też Europy. Oznaczone są Państwa, miasta, ważniejsze dla gry punkty – kopalnie, porty oraz elementy krajobrazu: drzewa, rzeki, wzgórza itd. Gramy wybranym Państwem czy frakcją i zarządzamy własnymi miastami, armiami, dyplomatami i szpiegami. Na mapie prowadzimy też dyplomację i handel. Drugą płaszczyzną jest mapa bitewna. Gdy na mapie świata zbliżą się do siebie postacie symbolizujące armie, dochodzi do bitwy. Jeżeli zdecydujemy się rozegrać ją sami (a możemy też kliknąć opcję auto walki), przeniesiemy się na mapę plus minus oddającą obszar z dużej mapy. Pojawią się dwie armie i trzeba wykorzystując rzeźbę terenu, naturalne przeszkody, oraz oczywiście różnorodność posiadanych jednostek – pokonać przeciwnika. Po bitwie wrócimy na mapę Świata. Proste.

W ramach retrogamingu pograłem w Shoguna (wydany w 2000 r.), udało mi się nawet przejść kampanię jednym z klanów walczących o dominację w feudalnej Japonii. Muszę przyznać, że 99% czasu spędziłem na mapie świata. Stoczyłem ręcznie może ze dwie bitwy. Z prostej przyczyny, w Shogunie, który był pierwszą grą z serii, system walki jest trochę toporny, a zwłaszcza praca kamery. Może są na to jakieś mody, ale tak czy owak, przyjemność grania i przesuwania armii na mapie Japonii, była ogromna.

Do tego, co muszę podkreślić, klimat tej gry bardzo podbijają krótkie filmiki pojawiające się po wybranych zdarzeniach (ninja zabija dowódcę, geisha walczy z ninja, przypływają kupcy z Europy).

W ogóle, bardzo lubię takie wstawki – były w grze Cezar III, Lords of the Realm II, a na pewno są jeszcze w Rome Total War (jak pamiętam, to z przejęcia miasta z Cudem Świata). I z tego co mi wiadomo, to w wersji zremasterowanej zostały wycięte! A filmiki zastąpione obrazkami. Bo rzekomo nie udało się ich przeskalować do większej rozdzielczości. Bzdura. Po prostu nie mieściło się to w koncepcji „psiknij farbą, podbij rozdziałkę, zapakuj w nowy papierek i sprzedaj produkt na nowo". O jak mnie to wkurza. A gracze godzą się na to (wciśnięcie, bo nie da się tego inaczej określić -  Heroes-a III HD bez dodatków – Świetne).

Ale wracając

Po sukcesie Shoguna, Firma Creative Assambly wydała w 2002 r. Medieval Total War. I gra odniosła, zwłaszcza w Europie, ogromny sukces. Po Medievalu, który wizualnie bardzo przypomniał Shoguna, nastał Rome Total War w 2004 r. Tutaj zmiany były rewolucyjne (pamiętam tę dużą recenzję Clicku). Trójwymiarowa grafika robiła spore wrażenie. Bitwy były dużo wygodniejsze i ładniejsze wizualnie (na bitwy morskie trzeba było czekać do Roma TW II). Do tej gry mam nadal spory sentyment. Później poszło szybko. Medieval II w 2006 r., Empire Total War w 2009 r. i Napoleon Total War w 2010. I tu się zatrzymałem.

Napoleon, w odróżnieniu od Empire, przykuł moją uwagę na setki godzin. Podobnie również jak Empire, wymagał już podpięcia do Steam. Był to czas przełomu, kończyła się era pudełkowych gier kupowanych w sklepach z elektroniką. Pamiętam, że Napoleona kupowałem w Saturnie, w Galerii Krakowskiej. Pudełko było, płyta była, ale by zagrać trzeba się sparować online z kontem na Steam. Pobrać aktualizację. A miało być prościej.

Napoleon, eh, uważałem tę grę długo, za idealną. Takie Empire Total War, ale ulepszone, na sterydach. Bardziej pasująca mi tematycznie. Moment zwątpienia pojawił się prawie u kresu rozgrywanej którejś z rzędu głównej kampanii w Europie. Sytuacja: na mapie są już dziesiątki armii, większość przesuwa się taktycznie, obok siebie, powoli, osłania się. Dochodzi do kluczowej bitwy. I zagwozdka. Chcąc rozegrać ręcznie bitwę, do której staje kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy, z wielu oddziałów, muszę po kolei na mapie bitewnej rozprawiać się z wchodzącymi nowymi posiłkami. Paradoks polega na tym, że sam nie otrzymam moich posiłków, póki nie padną oddziały którymi obecnie dowodzę. Rozwiązaniem oczywiście byłoby wpuszczenie wszystkich armii na raz na plac boju, ale żadna karta graficzna by tego nie uciągnęła. Było to dla mnie całkowicie nielogiczne i nawet, przyjmując uproszczenia rozgrywki, nie byłem tego w stanie zaakceptować.

Podsumowując

Im późniejszy Total War czasowo, historycznie, tym bardziej mechanika gry, a zwłaszcza sedna gry - czyli walki, niedomaga. Czasy napoleońskie charakteryzowały starcia ogromnych armii, armii jakich dotychczas nie widziała Europa. W średniowieczu, zwłaszcza wczesnym bitwa polegała na walce tysiąca rycerzy i kilku tysięcy wsparcia. Fakt, pod Grunwaldem, na koniec średniowiecza stanęło plus minus 50 tysięcy po obu stronach, a była to największa bitwa średniowiecza. Pod Lipskiem w 1813 r. ponad 500 tysięcy (i ponad 2000 armat!). Nie wyobrażam sobie starć w okresach jeszcze późniejszych, np. I wojny światowej pod Verdun czy Sommą, mimo iż wydawać by się mogło, że będzie to następna epoka do wzięcia na warsztat przez brytyjskie studio. Bitwy trwające po pół roku, wojna pozycyjna, milionowe armie i milionowe straty. Total War, w mojej opinii świetnie sprawdza się w czasach starożytno-średniowiecznych, a przynajmniej w takich w których bitwę można było rozegrać w ciągu jednego dnia.

>> Moje Total War-y w pełnej krasie

Do ogrania mam wszystkie ponownie. Napoleona również. Świetnie w nim się gra kampanie mniejsze, np. Egipską, Hiszpańską czy Włoską. Coś z tą walką w Europie jest jednak nie tak. W ostateczności, zawsze jest ta auto walka.
Medieval II natomiast otworzy jeszcze jedną ścieżkę, Third Age. Fanowska nakładka - modyfikacja, a w zasadzie samodzielna gra, przenosząca schemat gry do świata Władcy Pierścieni. 

Tyle na razie

Po Napoleonie i 2010 r., seria Total War szukając inspiracji skręciła w świat Warhammera. To już nie moje klimaty. Były też Shogun II, był Rome Total War II (bardzo mnie interesuje – może nie będę czekał aż zostanie grą retro), były jeszcze jakieś Total War Troja i Trzy królestwa, i ostatnio świeżutki Faraon Total War.

I na zakończenie, patrząc na dorobek brytyjskiego studia, mam wrażenie, że nic więcej niż Total War od nich nie otrzymamy. Podobnie jak wiecznie ogrzewanego kotleta Stronghold (kolejne psiknięcie farbą już w tym roku – „Stronghold: Definitive Edition”) od Fireflay Studios czy kolejne Wormsy od Team17.

Pozdrawiam ciepło i serdecznie

Z głębin